Arkinberg - After All

"Sorry, Matt, pero hindi kasi kita kayang mahalin" ang sabi nya sa akin at nalungkot ako nang marinig ko ito mula sa kanya.

Hindi ako masyadong panatiko ng pag-ibig dati. Para kasi sakin dati ay para sa mga babae at lalaki lang ito. Kahit na mahilig ako magbasa at manood ng mga pelikula na love story at lalong hindi naman ako umasa na magiging ganun ang buhay pag-ibig ko. Sa buong buhay ko kahit papaano ay umasa din naman ako na merong isang tao na para sa akin, kung kelan sya dadating ay hindi ko alam. Sinubukan ko din namang hanapin, nandyan yung nagregister ako sa isang social networking site para sa mga gays at bisexuals. Nakakilala naman ako ng ilan, pero kadalasan hindi nila ako nagugustuhan, yung iba naman puro libog lang. Inisip ko na lang na kung meron talaga para sa akin ay darating sya, kung meron man talaga.

Nakatapos ako bilang isang nurse at nagtrabaho sa isang ospital sa Quezon City at dito ko din nakilala ang one great love ko.

"Introduce yourself" ang sabi sa akin ng interviewer nung aplikante pa lang ako sa ospital na yun.

"Good morning Sir, my name is Matt Altamirano, I am 23 years old..." at nagpatuloy ako sa pagpapakilala. Pagkatapos nun ay lumabas na ako sa interview room at nakipagkwentuhan sa mga aplikante na kagaya ko. Dito ko nakakilala at napansin si Andre.

Mabait at masarap kausap si Andre. Masasabi ko na hindi man ganun ka-striking ang itsura ni Andre ay malakas naman ang appeal nya at sa unang tingin pa lang ay lalaking lalaki na ang itsura nya, matangkad sya at moreno. Medyo balbon din sya at yun ang nakadagdag sa appeal nya. Umasa ako na makapasok kami para mas makilala ko nang mabuti si Andre. Nang matapos ang interview ay nagpaalaman na kami at nagkahiwa-hiwalay na.

Matapos ang ilang linggo ay pinatawag na kami ng H.R bilang mga pasado na kami at magsisimula na sa aming tatlong buwan na training. Hindi ko alam kung nakapasa din si Andre pero sa husay nya makipag-usap ay sigurado ako na papasa sya. Nang papasok na ako sa training hall nung first day ng training ay naupo ako sa bandang dulo. Dun ay tinawag ako ni Andre na katabi ko pala.

"Uy tsong, kamusta?" ang bati nya sa akin. Napangiti ako at tinapik sya sa balikat. Doon ko din nakilala ang kaibigan nyang si Aica at simula nun ay naging close na kaming tatlo. Nagkaroon din kami ng ibang kaibigan at dito ay mas naging close kaming lahat. Habang tumatagal ay alam ko sa sarili ko na mahal ko na si Andre, pero alam ko din naman na hindi pwede dahil sa hindi naman sya bisexual at hinding hindi magbabago ang sexual preference nya para lang sa akin.

Sa unang pagkakataon ay ipinagdasal ko na sana may chance kaming dalawa. Sa dalawang buwan na lumipas ay alam ko na mahal ko na si Andre pero ayoko ipaalam ito sa kanya dahil sigurado akong masisira ang pagkakaibigan namin. Hanggang sa isang araw ay hindi ko inaasahan ang nalaman ko. Nag-inuman kami nung biyernes ng gabi at nang magkalasingan na ay inamin ni Andre ang tunay nyang pagkatao sa buong barkada.

"Guys, bisexual ako" ang sabi ni Andre sa amin. Wala namang pagtutol ang barkada sa pagkatao nya. Kung nagkalakas lang ako ng loob nun ay umamin na din ako kasabay nya. Tinaggap ng buong buo ng barkada si Andre at masaya sila dito. Kahit na ako ay natuwa din sa pag-amin nya, na pwede din pala at maaring may chance para sa amin.

Masaya ako sa tinakbo ng pagkakaibigan namin ni Andre ang ilan pa naming mga barkada hanggang matapos kami bilang trainees at maging staff nurse na. Ilang inuman at outing ang aming pinagsamahan sa tuwing off kaming lahat. Sinubukan kong wag ipahalata kay Andre ang nararamdaman ko sa kanya pero minsan ay hindi ko ito maiwasan. Alam ko na nakakaramdam na sya at doon na nagsimulang iwasan nya ako. Kung dati ay nagagawa pa naming magkwentuhan ay hindi na masyado nung oras na yun. Naging awkward na ang dating sa tuwing mag-uusap kami. Pakiramdam ko ay iniiwasan na ako ng sadya ni Andre. Medyo may pagsisisi din sa parte ko. Kung sana ay hindi ko na lang ipinagpatuloy ang nararamdaman ko ay malamang mas naging close pa kami. Pero eto na marahil ang tadhana ko, ang magmahal at hindi mapansin. Ang magmahal at mabigo.

Simula noon ay hindi ko na masyadong kinikibo si Andre. Gusto ko kasing respetuhin ang gusto nyang mangyari. Araw araw ay ipinipilit ko sa sarili ko na kalimutan na lang ang nararamdaman ko sa kanya.

Bago magduty ay nakaugalian ko nang magbreakfast sa McDo na malapit sa ospital sa tuwing morning shift ako. Madalas akong pumwesto sa dulong bahagi na table na may upuan na para sa dalawa lang. Wala na kasi akong time magluto sa bahay kaya naging ganun na lang ang routine ko. Sanay na akong kumain mag-isa. Halos lumaki din kasi akong mag-isa lang. Ang mga magulang ko ay hiwalay at parehong nasa abroad. Ang mga kapatid ko naman ay may sarili nang mga pamilya kaya nasanay na ako na palaging mag-isa. Yun na marahil ang dahilan kung bakit naging uhaw ako sa pagmamahal ng ibang tao. Pakiramdam ko kasi yun ang ipinagkait sa akin.

Habang kumakain ay may tumawag sa akin.

"Matt! Tsong kamusta?" ang sabi ni Andre sa akin habang nakahawak sa tray nya.

"Ayos naman. Ikaw?" Ang sagot ko sa kanya at umupo sya sa harap ko. Sa isang iglap ay biglang nagbago ang ihip ng hangin at si Andre mismo ang nakipag-usap sakin.

"Kamusta sa ward nyo?" Ang panimula kong tanong sa kanya at nagtuloy tuloy ang kwentuhan namin. Siguro nga ay ako lang ang nakaramdam ng awkwardness sa aming dalawa. Walang bakas na iniiwasan ako ni Andre nung araw na yun. Magiliw syang magkwento at halatang masayang masaya sya.

"Bakit parang ang saya mo ngayon?" Ang biro ko sa kanya.

"Wala lang, inspired lang tsong" ang sabi nya sa akin. Alam ko na ibang saya ang meron si Andre nung panahong yun na marahil dala ng pagiging in love. Hindi na ako nag-usisa dahil baka makahalata pa sya at panigurado ay masasaktan lang ako sa maririnig ko. Sabi nga nila "what you don't know won't hurt you" kaya nanatili na lang akong tahimik sa mga bagay na hindi ko na dapat pakialaman.

Sa tuwing titignan ko ang news feed sa Facebook ko ay puro si Andre lang ang nakikita ko. Puro litrato nya ang nandito at kung ano ang ginagawa nya. Sa tuwing nakikita ko sya ay nagbibigay ito ng kakaibang saya sa akin kahit papaano.

Sabado yun at wala akong pasok pero dahil may kailangan na signan na mga documents ay pumasok ako ng umaga. Madaming tao nun sa McDo sa hindi ko din maipaliwanag na dahilan. Umupo ako sa spot na palagi kong inuupuan. Maya maya pa ay nakita ko si Andre na pumasok at may kasama sya. Pagkatapos nila umorder ay naghanap sila ng mauupuan. Sakto namang umalis na yung nakaupo sa harap ko na table at dun sila pumunta. Nang papalapit na sila sa table ay napansin ako ni Andre at binati nya ako.

"Tsong! Si Dennis nga pala" ang pakilala sa akin ni Andre sa kasama nya at nakipagkamay naman sya sa akin at nagpakilala naman ako sa kanya. Pagkatapos nun ay biglang bumulong si Andre sa akin na..

"Partner ko" at nginitian ako ni Andre at umupo na sila. Nakaharap sa akin si Andre at kitang kita ko kung gaano sila kasaya. Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa narinig ko. Nalungkot ako na may mahal nang iba si Andre pero kinailangan kong maging masaya para sa kanya bilang parte ng paglimot sa mga nararamdaman ko sa kanya. Hindi ako halos nakakain ng maayos dahil sa nalaman ko at sa nakita kong pagmamahalan nilang dalawa. Binilisan ko na lang ang pagkain ko at nagpaalam na mauuna na ako sa training office kung saan kami magsisign ng documents. Hindi nagtagal ay sumunod na din si Andre sa office at tumabi sya sa akin.

Pagkatapos nun ay alam ko na ang lugar ko kay Andre, isang kaibigan lang ako sa kanya at pinaulit-ulit ko sa sarili ko na hanggang dun na lang talaga. Hindi ko na din masyadong inisip ang bagay na yun para na din makalimutan na ng isip ko.

Lumipas ang isang buwan at nanatiling masaya ang dalawa. Nakasama at mas nakilala din namin si Dennis dahil nakakasama namin sya sa tuwing umiinom ang barkada. Sa kabila ng lahat ay si Aica lang ang nakakaalam ng mga nararamdaman ko. Kinailangan ko kasi ng isang tao na mapagsasabihan ng lahat ng saloobin ko, sa tulong ni Aica ay unti-unti kong naturuan ang isip ko na makalimutan ang nararamdaman ko kay Andre.

Minsan ay kumain ulit ako sa McDo, nang papunta na ako sa spot na lagi kong pinupwestuhan ay may nakaupo na dito. Mag-isa lang din sya at dun sa upuan na nakaharap sa lahat sya nakaupo. Umupo na lang ako sa table na nakaharap sa kanya, kung umalis kasi sya ay lilipat ako dun, naging comfort zone ko na kasi ang pwestong yun, kulang na lang ay palagyan ko yun ng RESERVED sa tuwing kakain ako dun, pero hindi naman pwede.

Pag-upo ko ay napatingin ako sa kanya. Hindi nalalayo ang itsura nya kay Andre, may pagka-mestiso nga lang sya at semi-kalbo sya na sa tingin ko ay bagay na bagay sa kanya. Nahalata nya na nakatingin ako sa kanya at tumingin din sya sa akin. Nahiya ako at iniwas ko ang tingin ko sa kanya. Napapangiti sya sa akin sa tuwing masusulyapan ko sya, tila nakakahalata na sya na tinitignan ko sya. Lalo akong nahiya at nagkunwari na lang na may katext. Maya maya pa ay may dumating na dalawang mag-lola sa harap namin, dahil sa wala na silang maupuan dahil sa madami nang tao sa fastfood ay napagdesisyunan nila na maghiwalay na lang ng upuan, yung apo ay dun sa table ko at yung lola sa table nung lalaki makikishare ng upuan. Nagulat ako nung tumayo ang lalaki at nung akala ko ay papaalis na sya, bigla syang tumayo sa harap ko, napatingin ako sa kanya at sinabi nyang..

“Ok lang ba maki-share ng seat bro?” ang sabi nya sa akin at tumango naman ako. Mabait sya dahil pinaupo nya ang maglola dun sa pwesto nya. Pag-upo nya ay nakangiti sya sa akin na hindi ko maintindihan. Maya-maya pa ay nagpakilala sya sa akin.

“Rocky nga pala bro, ikaw?” at inabot nya ang kamay nya sa akin. inabot ko din ang kamay ko sa kanya at nagpakilala..

“Matt” at ngumiti ako sa kanya. Dun ko lang nakita na talagang nakakagood vibes ang ngiti nya. Hindi ko din maintindihan kung bakit ganun ang naramdaman ko nung nginitian nya ako ng malapitan.

“Nurse ka dyan sa ospital?” ang tanong nya sa akin.

“Ah oo, ikaw? May relative kang patient?” ang tanong ko sa kanya at ngumiti sya sa akin sabay iling.

“Ako yung patient” at tinignan nya ako ng mabuti.

“Talaga? Parang hindi naman, mukhang wala ka namang sakit” ang sabi ko sa kanya at nginitian lang nya ako. Dahil malapit na akong matapos ay nagpaalam ako sa kanya na mauuna na, pero sumabay sya sa akin dahil oras na din daw ng appointment nya sa doktor. Habang naglalakad kami papunta sa ospital ay patuloy ang aming kwentuhan. Hindi ko alam pero magaan ang loob ko sa kanya. Bago kami maghiwalay ay tinanong nya ako..

“Saang area ka ba para dun na lang ako magpapa-admit” ang biro ni Rocky sa akin.

“Sa medicine ako, hindi ka iaadmit dun dahil healthy ka naman” ang sabi ko sa kanya at naghiwalay na kami. Kumaway ako sa kanya na parang isang matagal nang kaibigan at ganun din sya sa akin.

Halfway ng duty ko nung umaga ay may tumawag sa unit namin, dahil yung nakaassign sa mga bagong admissions ay kasama ng doktor na nagrorounds ay ako na ang nag-asikaso bilang tulong ko sa kasamahan ko. Inayos ko ang kwarto na gagamitin nya. Nang itinawag ko sa admitting na pwede nang iakyat ang pasyente ay dinala na nila ito sa unit namin, dahil busy pa din ang kasamahan ko na syang mag-aadmit dapat ay ako na ang nagreceive. Nakatalikod ako ng batiin ako ng isang boses.

“Good morning Nurse Matt!” ang sabi nya sa akin. Napalingon ako at tumingin, pagkita ko si Rocky ay nasa wheelchair at nakangiti sya sa akin. Hindi ako nakapagsalita agad at natulala.

“Diba sabi ko sayo ako yung pasyente” ang sabi ulit sa akin ni Rocky.

“Kilala nyo pala si Nurse Matt, Sir Rocky” ang sabi ng OPD nurse na si Carol na kabatch ko dati.

“Ah oo” ang sabi ni Rocky at ngumiti sya. Hindi ko alam na seryoso pala si Rocky na sya ang pasyente. Kung tutuusin kasi hindi halata na may sakit sya. Nakakalakad sya ng maayos, nakakakain naman sya pero napansin ko na hindi nya naubos ang pagkain nya sa McDo, pero in general mukha syang malusog, pero hindi naman sya iaadmit kung wala naman syang sakit kaya naniwala na din ako. Hinatid ko si Rocky sa kwarto nya at inayos ang lahat bago namin sya iwanan sandali dahil ieendorse pa sya sa akin. Doon ko lang nalaman na may liver cancer pala si Rocky pero stage 1 pa lang ito. Bigla akong nakaramdam ng lungkot nang malaman ko ang kaso nya. Nung oras lang na yun naging affected ako sa hindi ko maipaliwanag na dahilan na dati naman ay hindi ako ganun.

Pagkatapos ng endorsement ay pinuntahan ko sya para i-orient. Inayos ko na din ang mga gamot nya para sa chemotherapy. Sinigurado ko na maayos ang lahat para kay Rocky nung araw na yun. Hanggang magsimula na ang chemotherapy nya ay nandoon lang ako. Nang matapos na ang shift ko ay nagpaalam ako sa kanya at nagpasalamat sya sa akin. Kahit na parang OPD case lang ang kay Rocky ay kinailangan pa din nyang magpaconfine sa ospital dahil ang chemotherapy nya ay tatagal ng isang buong araw. Kinabukasan ay inabutan ko pa sya doon at makalipas ang dalawang araw ay dinischarge na sya. Naging ganun ang routine ni Rocky sa ospital para sa chemotherapy nya. Halos ilang buwan ko din syang nasubaybayan dahil sa unit namin sya palaging nagpapaadmit sa tuwing schedule na ng chemotherapy nya. Laging tatlong araw ang tinatagal ang admission ni Rocky sa amin sa tuwing may chemotherapy sya, ang unang araw ay para sa administration ng chemo drugs nya at ang sumunod na dalawang araw ay para sa observation pagkatapos ng 24 hours na chemotherapy nya. Kahit na minsan ay full house kami at walang bakante ay matiyagang naghihintay si Rocky na merong mabakante dahil at home na daw sya sa unit namin at sa mga kasamahan ko. Sa tuwing madidischarge sya matapos ng chemotherapy nya ay lagi syang nagpapadala ng pizza o anumang pagkain para sa unit. Nakagiliwan din sya ng mga kasamahan ko at tinawag syang Sir Pogi. Magaling makisama si Rocky sa lahat ng tao sa ospital at kailanman ay hindi kami nagkaroon ng problema sa kanya. Ako ang halos kasama nya sa lahat ng nangyayari sa kanya sa loob ng kwarto nya, sa tuwing nasusuka sya bilang epekto ng chemotherapy ay ako ang umaalalay sa kanya para maayos nyang mailabas ang mga ito. Ako din ang nagbibigay ng mga gamot nya bago magsimula ang chemotherapy nya, ako ang nagpapainom ng gamot sa kanya sa tuwing sasakit ang tiyan nya at ako na din ang halos tumatayong companion nya sa ospital sa tuwing may mga concerns sya. Sa tagal nya dun ay isa lang ang pinagtaka ko, wala syang kasama palagi sa tuwing maaadmit sya.

“Bakit wala kang kasama sa tuwing maaadmit ka dito?” ang tanong ko sa kanya.

“Minor lang naman ‘to at kaya ko naman na, tsaka isa pa, ‘di na ko baby” ang sabi nya sa akin at nagkatawanan kami. Pero tinitigan ko sya at parang nakuha din nya ang gusto ko na marinig ang totoong dahilan.

“No one knows, and I’m afraid. Katulad sayo may sari-sarili nang pamilya ang parents ko at kaming dalawa na lang ng Ate ko at ayokong magbigay ng sakit ng ulo sa kanila dahil lang maysakit ako” ang sagot sa akin ni Rocky. Naawa ako sa kalagayan nya at naintindihan sya.

“Kahit na mahirap, sabihin mo pa din, karapatan nilang malaman” ang sabi ko sa kanya at nginitian ko sya.

“I will, humahanap lang ako ng tyempo” ang sabi ni Rocky at nag-thumbs up sya sa akin.

Naalala ko ang sarili ko nang sabihin ko yun kay Rocky. Dun ko napagtanto na kailangan malaman ng mga barkada ko at ni Rocky ang pagiging bisexual ko, isang araw ay nagkalakas ako ng loob at ipinaalam ko ito sa kanila at masaya ako na hindi sila tutol dito kahit na si Rocky. Matapos kong aminin ito ay parang nakalaya ako kahit papaano. Hindi nagbago ang pakikitungo ng mga kaibigan ko at ni Rocky sa akin nang dahil lang dun.

Kinabukasan ay for discharge na si Rocky at bago yun ay nagpadala sya ng madaming pagkain sa unit. Nalaman namin base sa personal info nya na birthday pala nya nung araw na yun at napagkasunduan namin sa unit na bilhan sya ng cake. Bago sya umalis ng kwarto ay binati namin sya at binigay ang cake nya, kahit na hindi nya sabihin ay kitang kita ko na natuwa sya sa ginawa namin. Pagkatapos nun ay nagpasalamat si Rocky sa amin at umalis na, bago pa man sya makalayo ay bumalik sya at akmang papasok na ako sa kwarto ng isa naming pasyente ay binulungan nya ako..

“Babalikan kita mamaya pag-uwi mo, labas tayo and I insist” ang sabi ni Rocky sa akin at hindi na ako nakasagot sa kanya, nginitian lang nya ako at umalis na sya.

**********************************************************************************

Nang matapos ang shift ko ay nakita ko ang sasakyan ni Rocky na nasa labas at nang makita nya ako ay lumabas sya at sinalubong ako. Dinala nya ako sa McDo na malapit sa ospital at nagulat ako nang may nakalagay na RESERVED sa paborito kong spot dun. Umupo kaming pareho at kumaway sya sa staff at dinala nya ang mga pagkain na inorder in advance ni Rocky. Nagulat ako sa mga pangyayari at hindi inasahan ang mga ito.

“Sorry ha kung dito lang kita blinow-out, hindi pa kasi ako nakapagcelebrate ng birthday sa McDo, pangarap ko kasi yun nung bata pa ko” ang sabi ni Rocky sa akin. Nakaramdam ako ng awa at pagmamahal sa kanya. Awa dahil walang kasiguraduhan ang buhay nya dahil sa sakit nya at pagmamahal dahil hindi sya nagpatalo dito.

Masaya ang naging celebration ni Rocky kasama ako. Para kaming matagal nang magkaibigan na nagkahiwalay at nagkita ulit. Biniro ko sya na baka magbestfriends kami nung past life namin at nagtawanan kami. Ang dami nyang kwento tungkol sa buhay nya. Isa pala syang businessman at may mga Café sya around Manila na kasosyo ang mga barkada nya. Madami din akong kwinento kay Rocky tungkol sa buhay ko, kung gaano kahirap magtrabaho sa ospital at ang mga pangarap ko. Nung gabing yun ay napatunayan ko na nasa ibang level na ang pagkakaibigan naming dalawa, mas malalim na ito at mas tumibay ang ugnayan namin. Alam ko sa sarili ko na natapos ang birthday ni Rocky na masaya sya dahil nabuo namin yung pagkakaibigan na walang katulad.

Makalipas ang ilang linggo ay mas madalas magtext sa akin si Andre. Nalaman ko na hiwalay na sila ni Dennis at sobrang heartbroken sya. Naawa ako kay Andre nung panahong yun. Gusto ko man syang i-comfort ay hindi naman pwede dahil sa ayokong maging dahilan ito para mailang ulit sya sa akin. Bumalik sa akin yung pagtingin ko kay Andre, pakiramdam ko kasi kailangan nya ako bilang kaibigan. Hindi ko pinilit si Andre na mag-confide sa akin, pero marunong ang tadhana at nagkasabay kami minsan pauwi at inaya nya akong uminom. Uminom kaming dalawa at doon inamin sa akin ni Andre ang lahat. Awang-awa ako sa kanya nung mga oras na yun. Binigyan ko sya ng payo at sinabi ko sa kanya na gawin nya ang lahat para magkabalikan sila kahit na tutol ang puso ko dito. Sinigurado ko nung pauwi na kami na nakagaan sa loob ni Andre ang mga sinabi ko, pero nang maghiwalay na kami ay hinalikan nya ako sa labi at nagulat ako sa ginawa nya.

Kinabukasan ay parang nakalimutan na ni Andre ang paghalik nya sa akin at inaya nya kaming dalawa ni Aica na maglunch ng sabay sabay. Madami kaming napag-usapang tatlo at isa na dito yung breakup nila ng partner nya.

“Alam mo Andre marami namang nagmamahal sayo, nandyan lang sa tabi-tabi” ang sabi ni Aica at ngumiti sya, tila pinaparinggan nya ako dahil sa alam nya na may gusto ako kay Andre noon, sinipa ko sya ng mahina sa ibaba ng table at ngumiti sya sa akin. Hindi ito napansin ni Andre dahil nakatuon ang atensyon nya sa pagkain.

Simula noon ay mas madalas nang mag-aya si Andre ng get together at inuman naming magbabarkada. Dito ay napansin ko na parang mas naging clingy at affectionate sya sa akin kahit na sa text ay ganun din sya. Hindi ko naman ito binigyan ng malisya dahil magkaibigan kami, pero habang tumatagal ay mas lalo akong nahuhulog sa kanya at bumalik yung dating nararamdaman ko sa kanya na akala kong matagal nang wala. Mas napapadalas na din yung lumalabas kami na kaming dalawa lang. Alam ko na maaaring rebound lang ako ni Andre, pero pikit mata ko yun na tinanggap dahil sa mahal ko sya at gusto ko na ako na yung susunod na mamahalin nya.

Minsan ay inaya ako ni Rocky na kumain sa labas at pumayag naman ako dito, pero tinawagan ako ni Andre at inaya din nya ako nung araw na yun, tutal sa gabi pa naman kami kakain ni Rocky ay sumama muna ako kay Andre nung hapon. Dinala nya ako sa birthday ng kabarkada nya. Halos puro bisexuals ang mga nandoon at halos lahat sila ay may partner. Maya-maya pa ay dumating si Dennis at inakbayan ako ni Andre. Doon ko nalaman na ginagamit lang pala ako ni Andre. Nahiya ako sa ginawa ni Andre at napahiya ako sa harap ni Dennis. Hindi ako makakibo nung mga oras na yun. Nagpaalam ako na mag-ccr ako para lang makaalis sa awkward na pagkakataong yun. Pagdating ko sa cr ay naiyak ako sa nangyari, pero kinalma ko ang sarili ako at nang tignan ko ang cellphone ko ay puro missed calls ni Rocky, nawala sa isip ko na magkikita kami. Pagbukas ko ng pinto ay nandoon si Dennis at kinausap nya ako.

“Sorry Matt, hindi mo kailangang pagdaanan ‘to. Alam ko ang nararamdaman mo. Sorry nadamay ka pa” ang sabi ni Dennis sa akin at hindi ako nakakibo agad.

“Bigyan mo ang sarili mo ng respeto. Alam mo kung paano ka makakaalis sa ganito. Save yourself” ang pahabol nyang sabi sa akin.

“Thank you sa concern” ang sabi ko sa kanya at tinapik ko sya sa braso. Nalaman ko na may concern sa akin si Dennis at gusto lang nya akong makaalis sa sitwasyong makakasakit sa akin. Pagbalik ko sa pwesto namin ay kinuha ko na ang bag ko.

“Teka, uuwi ka na?” ang sabi sa akin ni Andre sabay hawak sa braso ko.

“Uuwi na ko, duty pa ko bukas ng umaga” ang sabi ko sa kanya at nagpaalam na ako sa ibang nandoon at sa celebrant. Hinatid ako ni Andre sa labas at doon ay hindi ko na napigil ang sarili ko.

“Tangina mo Andre, iba ka talaga” at tinulak ko sya at umalis na ako. Tila alam na ni Andre ang ibig kong sabihin at hindi sya kaagad nakapagreact. Pumara ako ng taxi at pumunta sa kakainan namin ni Rocky pero wala na sya dun. Nagtext at tumatawag din ako sa kanya pero hindi nya ito sinasagot. Hindi ko din naman masisisi kung magalit man sya sa akin dahil sa hindi ako nakatupad sa usapan namin.

Kinabukasan ay tinext ko si Rocky na magkita kami sa McDo. Sumipot naman sya at nagsorry ako sa hindi ko pagsipot nung usapan namin. Doon ko din inabot yung regalo ko sa kanya nung nagbirthday sya.

“Eto yung late na gift ko sayo at peace offering, sorry na” ang sabi ko sa kanya at ngumiti sya. Binuksan nya ang regalo ko. Isa itong bangle na parang may kamay na magkahawak.

“Ayan, holding hands yan” ang sabi ko sa kanya at dun ay naramdaman ko na nawala na ang inis nya sa akin. Pagkatapos namin kumain ay umuwi na kami dahil kinabukasan ay iaadmit ulit sya sa unit dahil sa chemotherapy nya.

Ilang araw ang lumipas ay nalaman ni Aica ang nangyari sa amin ni Andre at kinausap nya ito. Si Aica na din ang nagset ng date para makapag-usap kami ng personal. Dito ay nagsorry sa akin si Andre na tinanggap ko din naman. Doon ay hindi ko na kinaya at inamin ko na mahal ko sya. Hindi nakapagsalita si Andre nang malaman nya ito, at nang itanong ko kung pwede ba nyang pagbigyan ang sa amin ay isa lang ang nasabi nya..

"Sorry, Matt, pero hindi kasi kita kayang mahalin" ang sabi nya sa akin at nalungkot ako nang marinig ko ito mula sa kanya. Alam ko na wala ako sa kalingkingan ni Dennis pero alam ko sa sarili ko na kaya ko din syang pasayahin, pero nabigo ako dito at tinanggap ko ito. Kahit na masakit ay wala naman akong ibang choice kung di magmove on.

Kinabukasan ay napansin ni Rocky na matamlay ako, kaya kinausap nya ako habang nagrorounds ako sa kanya. Hindi ko muna ito sinabi sa kanya dahil ayoko din naman syang maapektuhan, at yun na ang huling chemotherapy session nya dahil kung hindi pa mag-improve ang kundisyon nya ay iliipat na sya sa ibang hospital, kaya pinilit kong maging masaya para sa kanya. Ayoko kasi na maalala nya na malungkot ako nung huling admission nya sa ward namin.

Si Rocky yung tao na palaging nandyan sa akin sa tuwing kailangan ko. Naisip ko na maaaring mainlove ako sa kanya, pero pinigilan ko ito dahil straight sya at ayoko din na matulad ito sa amin ni Andre.

Masaya lang ako na may isang tao na kagaya nya na hindi nahihiya kahit mapagkamalan kaming couple sa tuwing kakain kami sa labas.

Nang madischarge na sya ay doon ko inamin sa kanya ang nangyari sa amin ni Andre, iyak ako ng iyak nun at kinomfort naman nya ako.

“Alam mo Matt, yung pagmamahal na hinahanap mo wala yun sa ibang tao, nasa loob mo yun, mahalin mo yung sarili mo, para in return, mahalin ka din ng mga taong mahal mo” ang sabi sa akin ni Rocky at ito ang tumatak sa akin. Tama si Rocky at wala akong pagtutol sa sinabi nya. Naalala ko kung paano ako nagpakababa para kay Andre at eto na marahil yung sagot kung bakit hindi ako kayang mahalin ni Andre.

 Maya-maya pa ay nagkwento sya ng tungkol sa minamahal nya.

“I had a girlfriend. Nung malaman ko na may liver cancer ako, pinaalam ko ito sa kanya, she cried a lot. Tapos naging malamig na sya sa akin, and after a month, nakipagbreak sya sa akin. Hindi daw nya kasi kaya na maiwan mag-isa, hindi man lang nya ko pinanindigan na gagaling ako sa sakit ko, ang akala nya mamamatay na ko” ang sabi ni Rocky at tinignan ko sya.

“I was hopeless at that time, sya lang kasi yung inaasahan ko, tapos iniwan pa nya ako. Hindi na dapat ako magpapagamot nun. Dahil sa hindi ako nakatulog nung kinagabihan na hiwalayan nya ako at nakita kong mag-uumaga na ay pumunta ako sa McDo na palagi mong kinakainan kasi yun lang ang 24 hours na bukas na malapit sakin. Nung araw na yun nakaupo ako sa opposite side mo. Kitang kita ko kung paano ipakilala sayo ni Andre ang partner nya, nakita ko din kung paano ka nasaktan at naalala ko yung panahong katulad mo ako, yung halos walang nagmamahal” ang sabi ni Rocky at umakbay sya sa akin. Maya-maya pa ay nagpatuloy na sya.

“Sabi ko sa sarili ko kailangan kong lumaban, para sa mga kagaya ko, sa mga kagaya mo na iiniwan ng mga mahal nila. Kinabukasan pumunta ako sa ospital para magpacheck-up at doon ko na din napiling magpa-chemotherapy. Tuesday kita nakita nun kaya tuwing Tuesday ay pumupunta ako dun at umuupo sa pwesto mo, umaasa kasi ako na makikita kita ulit kasi alam ko dun ka pupunta sa spot mo. Tatlong Tuesday na hindi kita nakita at ang ika-apat ay yung araw na nakita mo ako at yun din ang sinet namin na date dati pa para simulan ang treatment sakin. Kaya kung natatandaan mo nginingitian kita kasi masaya ako na nakita kita ulit. Ginanahan ako nung makita kita kaya ibinigay ko yung table para sa maglola para makilala kita” ang sabi ni Rocky sa akin. Hindi ako makapaniwala sa mga nalaman ko sa kanya. Narealize ko din na maaaring matagal ko na palang mahal si Rocky pero hindi ko naiisip dahil sa takot na mauwi ito sa wala.

“Pwede akong maging bisexual para sayo, walang problema sa akin yun kasi mahal kita, pero ayokong masaktan ka dahil lang sa mamamatay din naman ako at ayokong iwan kang mag-isa” at naiyak na si Rocky.

“I’m pretending that I’m strong, kasi nandyan ka sa tabi ko palagi, but the truth is I’m weak. Can you stand by me until I’m gone? Maranasan ko lang na mahalin ng tulad mo masaya na ako. Pwede ba yun, Matt?” ang sabi nya sa akin at naiyak na din ako.

“I will always, I promise” at niyakap ko si Rocky. Doon ay nalaman ko na matagal na pala naming mahal ang isa’t isa at pwede palang magmahalan ang dalawang tao kahit na hindi sila pumapasok sa isang relasyon. Simula noon ay nanatili akong kaibigan sa kanya, sa lahat ng oras.

Nakapag-celebrate pa kami ni Rocky ng Pasko at New Year, dito ay itinodo na lahat ni Rocky ang mga makakapagpasaya sa kanya, baka daw kasi yun na ang huling Pasko nya at New Year na palagi ko namang kinokontra para mas lalong lumakas ang loob nya na lumaban.

Ilang buwan din kaming hindi nag-usap ni Andre matapos ang nangyari sa amin. Sa pag-uudyok sa akin ni Rocky ay naayos din namin ni Andre ang lahat. Madali kong napatawad si Andre at bumalik sa dati ang pagkakaibigan namin, siguro ganun talaga pagtotoong nagpapatawad ka, nabubura ang lahat ng hindi magandang nangyari at bumabalik sa dati ang lahat.

Matapos ang huling chemotherapy ni Rocky ay lumabas na ang resulta ng laboratory test nya. Hindi nag-improve ang kundisyon nya at mas lumalala pa ito. Dito ay sinamahan ko sya habang sinasabi nya sa pamilya nya thru phone na may sakit sya, binigyan ko sya ng lakas ng loob dahil sa kailangan nya itong sabihin na. Hindi na din sya sa unit namin naadmit dahil sa ibang ospital na sya nagpapachemotherapy dahil mas naging intensive ang treatment sa kanya. Nagfile ako ng leave at ako ang naging companion nya sa ospital dahil wala pa syang kasama nun dahil sa pauwi pa lang ng Pilipinas ang Ate nya at ang Mommy at Daddy nya. Dito ay mas napansin ko ang unti-unting paghina ng katawan nya at ilang pagbabago dito.

“Hindi na ko tinutubuan ng buhok ‘no Matt?” ang tanong nya sa akin. Epekto ito ng chemotherapy nya pero dahil sa gusto kong mapalakas ng loob nya ay puro positive lang ang sagot ko sa kanya.

“Dati naman bagay na sayo yung kalbo” ang sagot ko sa kanya.

“Shineshave ko kasi yun dati tsaka hindi na din ako tinutubuan ng balbas at bigote” ang sabi nya habang nakatingin sya sa salamin.

“Babalik din yan, kaya ikaw magpalakas ka para bumalik na sa normal yang mga buhok mo ok?!” ang biro ko sa kanya at nginitian nya ako. Nung araw din na yun ay dumating ang pamilya nya, nag-iyakan sila habang ako ay lumabas na muna para bigyan sila ng pribadong pagkakataon. Habang ako ay nakaupo sa bench ay nilapitan ako ng Ate nya pati na din ang parents nya at nagpakilala ako sa kanila.

Masaya sila at nagpapasalamat sila sa akin dahil sa hindi ko daw iniwan si Rocky nung mga panahong kailangan nya daw ng kasama. Tinanggap nila ako na parang isang kapamilya na din at pinayuhan ko sila na huwag ipakita kay Rocky na umiiyak sila, ito ay para hindi sya panghinaan ng loob.

Tuloy-tuloy pa din ang chemotherapy nya at mas lalo syang nanghina. Hindi na makatayo si Rocky at naiiyak ako sa tuwing sinusubukan nyang tumayo. Nagpupunta ako sa cr para umiyak dahil ayokong makita nya na pinanghihinaan ako ng loob. Nang malapit na ang birthday nya ay sinabi ko sa pamilya nya na i-celebrate ito sa McDo na parang isang kiddie party dahil sa ito daw yung hindi nya naranasan nung bata pa sya. Sinet namin ng mabuti ito at nag-out on pass kami sa ospital. Kinontak ng Ate nya ang mga kaibigan nito at ipinaalam ang lahat ng detalye sa birthday party nya sa McDo. Nung araw ng birthday nya ay pinagsuot namin sya ng jumpers na parang sa isang bata, natuwa sya dito at mas lalo syang natuwa nung nagpunta na kami sa McDo, ang inaakala nyang simpleng dinner ay isang kiddie party pala. Kahit na nasa wheelchair sya ay masayang masaya sya na makita at makasama ang halos lahat ng mga kaibigan nya. Bago yun ay nai-orient na ang mga kaibigan nya na wag iiyak sa harap ni Rocky. Masayang masaya si Rocky nang magsimula na ang games at pati na din ang mga kaibigan nya. Walang bakas ng kalungkutan nung araw na yun, kahit na nakita ko yung ibang kaibigan nya na umiiyak sa labas ng venue ay hindi naramdaman ni Rocky na may halong lungkot ang malamang na huling birthday nya. Nang makabalik kami sa ospital ay natulog nang masaya si Rocky at alam ko na natupad ang isa nyang pangarap nung bata pa sya at ang importante ay napasaya namin sya.

Natapos na ang leave ko at bumalik na ko sa ospital, panatag ang loob ko dahil sa nandyan na ang pamilya nya. Pagbalik ko ay naging borrowed staff ako sa Intensive Care Unit sa loob ng dalawang linggo. Pinauwi na din si Rocky nun dahil sa may laboratory test sya ulit at hindi pa naman sya magchechemotherapy. Hinayaan ko muna sya na maglaan ng panahon para sa pamilya nya. Bumibisita ako sa tuwing ipapasundo ako ng pamilya nya, ayoko kasi na makagulo sa panahong magkakasama silang pamilya.

Tuesday yun at mabigat ang pakiramdam ko pagpasok ko sa ospital. Hindi ako mapakali sa hindi ko maipaliwanag na dahilan. Kinalma ko ang sarili ko dahil sa wala namang dapat ipag-alala, naisip ko si Rocky pero nung tumawag ako sa kanila ay maayos naman daw ito at nakausap ko pa sya at pinaaalalahanan akong kumain on time dahil sa yun ang madalas na hindi ko na magawa dahil sa workload. Nang makausap ko sya ay kumalma na ako. Dahil mababa ang census sa ICU ay walang nakaassign sa akin na pasyente. Mga apat na oras ang lumipas ay tinawagan ako na may iaadmit daw. Hinanda ko na ang kama dahil ipapasok na ang pasyente. Nang pumasok ang stretcher ay nagulat ako na si Rocky ang nakahiga doon at walang malay. May tubo na sya sa bibig at nireresuscitate na. Sobrang nanghina ako sa nakita ko at natulala ako, hindi ko alam ang gagawin ko nung mga oras na yun, pero nung makita ko ang bangle na niregalo ko kay Rocky na suot nya ay bumalik ako sa katinuan, naalala ko ang dalawang kamay sa sports band na magkahawak na parang sinasabi sa akin na huwag akong bibitiw kay Rocky. Sa isang iglap ay ako na ang nag-CPR sa kanya.

“Rocky, don’t let go” ang sabi ko sa kanya. Tinignan ako ng mga kasamahan ko nung sabihin ko yun. Magulo pa din tracing sa ECG at tuloy pa din ang pagbigay ng oxygen direkta sa baga nya.

“Lumaban ka Rocky, don’t do this to me” ang naiiyak kong sinabi kay Rocky habang nag-CPR sa kanya. Maya-maya pa ay nagflat line na ang ECG at kinuryente na ang puso nya. Naiyak na ako at inakay na ako ng mga kasamahan ko papalayo.

Makalipas ang limang taon.

Masaya kong tinitignan ang mga picture namin ni Rocky nung mga panahong una kaming nagkakilala habang nakaupo sa paborito kong spot sa McDo. Nung panahong parang uhaw ako sa pagmamahal, hindi ko noon inaasahan na makakahanap ako ng pagmamahal sa isang lugar na hindi pangkaraniwan, sa taong hindi pangkaraniwan at sa pagkakataong hindi pangkaraniwan. Masaya ako na nakilala ko ang tulad ni Rocky na nagbigay ng kakaibang pagmamahal sa akin, yung pagmamahal na hindi kinakahiya, hindi ipinilit at yung pagmamahal na totoo. Sya yung patunay na meron din palang taong nakalaan sa mga kagaya ko, na halos “reject” when it comes to love. Maya-maya pa ay may lumapit sa akin..

“Kanina ka pa?” ang sabi nya sa akin.

“Hindi naman, sakto lang, naaliw ako sa mga pictures na ‘to, lagi akong napapangiti pag nakikita ko ‘to” ang sabi ko sa kanya.

“Patingin nga, syempre, mga picture natin ‘to eh, talagang mapapangiti ka” ang sabi sa akin ni Rocky at napatawa kaming dalawa.

“May naalala ka sa date ngayon?” ang tanong sa akin ni Rocky

“Oo naman, the day you almost died” ang sabi ko sa kanya.

“Katulad ng kwento ko sayo dati, narinig ko ang boses mo kaya lumaban ako” ang sabi ni Rocky sa akin at nginitian nya ako.

Naalala ko nung halos mamatay si Rocky nung oras na yun. Himalang narevive sya matapos kuryentehin ang puso nya. Hindi na ako nag-ooff sa duty nun dahil sa gusto ko ay ako ang mag-alaga sa kanya. Walang araw na hindi ako ang nag-alaga kay Rocky nung panahong nasa ICU sya, kahit na tapos na ang pagiging borrowed ko at pinababalik na ko sa medicine ay nakiusap ako sa management at naintindihan naman nila ito. Araw-araw kong kinakausap si Rocky kahit na wala syang malay at kada araw ay nag-iimprove ang kundisyon nya. Makalipas ang dalawang linggo ay nagkaroon na sya ng malay at tinanggal na sya sa respirator. Himala na mabilis ang improvement ni Rocky nun na kahit ang mga doktor ay hindi ito maipaliwanag. Makalipas ang tatlong buwan ay inilipat na sya sa area namin at doon ay tuloy tuloy na ang improvement nya. In 10 months ay halos naregain na nya ang lahat ng normal functions nya. Tuloy pa din ang paggamot sa cancer nya matapos yun at gumanda na ang resulta hanggang sa umabot ito ng dalawang taon at himalang naging totally cleared na sya sa cancer. Simula noon ay nangako si Rocky na tutulungan nya yung mga batang may cancer at maglalaan sya ng donation kada buwan dahil alam nya ang pinagdadaanan nila at kung gaano kahirap ito.

“Kaya nung malaman ko na cleared na ko sa cancer, I asked you right away, and you said yes and yun na ang pinakamasayang nangyari sa buhay ko. Alam mo Tuesday’s our day diba?” ang sabi ni Rocky sa akin.

“Kasi una kitang nakilala, Tuesday yun. Nung halos mamatay ka, Tuesday din yun, and coincidentally, Tuesday din yung nalaman natin na cleared ka sa cancer and you asked me kung pwede na maging tayo” ang sabi ko sa kanya at kinindatan ko sya.

“At Monday ngayon diba? Bukas Tuesday at saktong 3rd anniversary natin kaya ang gagawin natin is kakain tayo ng breakfast, then, uuwi tayo, mag-empake tayo kasi may flight tayo sa Singapore bukas ng umaga” ang sabi nya sa akin habang nakangiti.

“Sana lang nakaleave ako diba, ang sarap nun, sige gawin natin yan, magfifile ako ng leave” ang sabi ko sa kanya at inayos ko na ang mga pictures at bigla nya akong hinawakan sa kamay.

“Hmm, I believe off ka ngayon then simula na ng leave mo bukas”

“Kelan ka pa naging H.R. namin at alam mo ang schedule ko?” at tumawa kaming dalawa.

“Natatandaan mo two weeks ago yung may pinasignan ako sayo na papel na kunwari specimen signature mo, dun ko prinint ang request letter mo for leave then tinulungan ako ni Aica at sya ang nag-asikaso na magfile at tinext nya ako last Friday na approved na daw ang leave mo” at pinabasa nya sa akin ang text ni Aica at napangiti ako sa sorpresa sa akin ni Rocky.

Pagkatapos nun ay kumain kami at umalis din kami para magsimba. Tumambay kami saglit ni Rocky sa park na malapit sa simbahan.

“Everything’s set para sa flight natin bukas” ang sabi ni Rocky sa akin. Natuwa ako sa hinanda nya at niyakap ko sya.

“Thank you and I love you” ang sabi ko sa kanya. Ngumiti si Rocky at may inabot sya sa bulsa nya at sinabi nyang..

“All I can say is thank you very much kasi hindi ka nag-give sa akin and of course, I love you very much” at isang mahigpit na yakap ang binigay ko sa kanya.

“Kung tatanungin ba kita kung papayag ka magpakasal sa akin, will you say yes?” ang tanong sa akin ni Rocky at tinignan nya kung anong magiging sagot ko.

Tinitigan ko syang mabuti at isang matamis na ngiti ang sinagot ko sa kanya.

The End

Arkinberg - The Most Beautiful Affair

Ang alam ko, si Franco na yata ang taong para sa akin. Nasubaybayan namin ang isa’t isa bilang lumaki kaming pareho na magkasama. Lumaki kasi kami pareho sa isang exclusive school for boys at siguro dahil dun ay natutunan naming mahalin ang isa’t isa. Magkaklase kasi kami simula nung Grade 1 pa lang kami hanggang sa makagraduate kami ng High School.

Theo ang pangalan ko. Ako ngayon ay nagtatrabaho bilang isang Chemist. Gusto kong i-share sa inyo ang saya kapag nagmamahal at ang iba pang kaakibat nito.

First year High School pa lang ako ay alam ko na sa sarili ko na mahal ko si Franco, hindi ko nga lang maamin ito dahil baka hindi naman nya ako gusto. Para kasing naging normal na sa school namin na merong magpapartners, palihim ang mga ito at wala namang tumututol dito. Hanggang sa mag-Third Year kami sa High School at mas lalong lumakas ang nararamdaman ko sa kanya. Inamin ko ito sa kanya pagkatapos ng JS Prom namin nung Juniors pa lang kami. Akala ko ay hindi ako mahal ni Franco pero kabaliktaran pala ito. Inamin nya sa akin na matagal na syang may nararamdaman sa akin pero napili nyang hindi ito sabihin sa akin dahil natatakot sya na baka hindi ko sya magustuhan. Sobrang saya ko nung mga oras na yun, akala ko kasi ay hindi ako magugustuhan ni Franco at nung gabing yun ay naging official na magpartners kami.

Sa araw-araw na nasa school kami ay hindi ko maipaliwanag ang saya na nararamdaman ko. Hindi ko kasi inaasahan na mamahalin din ako ng kagaya ni Franco. Si Franco kasi yung tipong mahilig sa sports, yung sikat sa school dahil sa angking kakisigan at kagwapuhan. Maswerte ako na sya ang naging partner ko dahil sa magkasundo kami sa lahat ng bagay.

Inasahan ko na tatagal ang relasyon naming dalawa at hindi naman ako nabigo dito. Pareho kaming pumasok ni Franco sa isang University sa Taft Avenue, napagkasunduan namin na tumira sa isang condominium na malapit sa school. Tutal kilala naman ako sa kanila at ganun din naman sya sa amin ay hindi kami nahirapan pareho na magpaalam sa mga magulang namin. Sobrang saya ko nung mga oras na yun, pakiramdam ko kasi ay nasa ibang level na ang relasyon naming dalawa. Nabuhay kaming dalawa na puno ng pagmamahalan sa condo unit namin. Siguro dahil mahal namin ang isa’t isa ay bihira lang kami mag-away. Halos hindi na kami umuuwi sa mga bahay namin dahil sa ayaw namin mapalayo sa isa’t isa. Akala ko din dati sa mga kwento ko lang nababasa yung mga kwentong ganito, yung mga magpartners na kahit papaano ay masasabi mong nagtagumpay kasi nakamit na nila yung parte na alam nila na sure na sila sa isa’t isa.

Umabot sa isa, dalawa, tatlong taon at nasundan pa ang mga taon na magkasama pa din kami at mas matatag ang relasyon namin. Mas naging matured din kaming dalawa sa relasyon namin. Sa tuwing linggo na nagsisimba kami ay madalas akong nagpapasalamat sa Kanya dahil sa hinayaan Nya na umabot kami sa ilang taon na magkasama. Alam ko na kasalanan ito sa Kanya kaya ipinauubaya ko na lang kung anuman ang plano Nya para sa amin, pero marahil ay nakikita Nya ang saya naming dalawa kaya patuloy pa din Nya kaming ginagabayan.

Kung tutuusin ay para na kaming mag-asawa ni Franco, parang kasal na lang ang kulang sa amin para masabing mag-asawa talaga kami. Alam ko naman na malayo ito sa hinagap kaya hindi na din ako umasa na aabot pa kami sa ganun. Araw-araw ay sinisigurado ko na naibibigay ko ang lahat ng kailangan ni Franco, yun kasi ang responsibilidad ko sa kanya bilang partner nya. Sa tinagal-tagal ng relasyon namin ay wala naman akong reklamo sa kanya, madalas ay binibigay nya ang mga pangangailangan ko at kung minsan pa ay pakiramdam ko ay sumosobra na din ako dahil sa madalas nya akong pinagbibigyan sa mga gusto ko na agad akong bumabawi sa kanya. Hindi ko naisip na minsan na maaari kaming maghiwalay, sobra sobra na kasi ang naipundar naming dalawa sa relasyon namin at alam ko na hindi nya ako susukuan agad kung may pagsubok man na dumating sa amin.

Nang makagraduate kami ni Franco ay lumipat kami ng tirahan sa BGC. Matagal na kasi namin ito pangarap na dalawa. Doon din namin ipinagdiwang ang ika-pitong anniversary namin at doon din namin inamin sa mga magulang namin ang relasyon naming dalawa. Nakaramdam ako ng pagtutol mula sa Papa ko pero alam ko na sa tamang panahon ay matatanggap din nya ito. Tanggap naman kami pareho ng mga magulang ni Franco at hindi namin sila nakakitaan ng pagtutol. Dumalo din ang mga malalapit na kaibigan namin at masayang natapos ang araw na yun.

Hanggang sa nagkaroon na kami ng trabaho pareho at iba na ang naging takbo ng mga buhay namin. Sa isang iglap ay nagtatrabaho na kami para sa ikakabuhay naming dalawa. Mas tumayong lalaki si Franco sa relasyon namin, mas naging provider sya dahil sa yun naman daw talaga ang dapat. Habang tumatagal ang pangarap ko na masaya at tahimik na buhay kasama si Franco ay parang matagal nang nagsimula at ineenjoy ko nung mga panahong yun, umaasa na lang ako na sana hindi na ito matapos pa.

Makalipas ang isang taon,  bago ang aming ika-walong anniversary ay napansin ko na palaging may kausap si Franco sa cellphone nya, pero hindi ko naman ito ginawang big deal dahil sa alam ko na hindi naman gagawa si Franco ng anumang ikakasama ng loob ko. Hinayaan ko lang sya, dahil sa buong-buo ang tiwala ko sa kanya. Mas madalas gabihin si Franco tuwing Friday nights. Madalas silang lumabas ng mga katrabaho nya na ayos lang sa akin dahil ganun din naman ako sa mga katrabaho ko minsan.

Hanggang sa isang araw ay nagrinig kong nag-I love you si Franco sa cellphone nya, akala ko dati ay Mommy nya ang kausap nya, pero nung minsang tinignan ko ang call log sa cellphone nya ay “Sebastian” ang pangalan ng huling nakausap nya. Kinabahan ako nung mga oras na yun, pakiramdam ko kasi ay nagsisimula na si Franco na pagtaksilan ako. Buong gabi ay wala akong imik dahil sa nalaman ko, hanggang sa pagtulog ay iniisip ko kung anong relasyon ang meron si Franco sa Sebastian na yun, kahit na nakayakap sa akin si Franco nung gabing yun ay nakaramdam ako ng lungkot.

Kinausap ko si Jc, ang bestfriend ko, tungkol sa amin ni Franco.

“Mag-usap kayo, diretsuhin mo sya” ang payo sa akin ni Jc. Hindi ko alam kung susundin ko ang payo nya, natatakot kasi ako na baka yun na ang simula ng pagkawasak ng aming relasyon ni Franco. Nakiramdam lang ako sa mga nangyayari, para sa akin, habang magkasama pa din kami ni Franco sa unit at araw-araw syang umuuwi dito ay isang senyales na mahal pa din nya ako.

Inobserbahan ko sya ng halos isang buwan, walang pagbabago sa mga nangyayari, madalas pa din syang may kausap sa cellphone at mas lalong lumakas ang hinala ko. Isang gabi ay nagpaalam sya na lalabas kasama ang mga katrabaho nya, pumayag ako dahil sa palagi naman nya itong ginagawa. Pagkaalis nya ay sinundan ko sya, nang magpark ang sasakyan nya ay bumaba na din ako ng taxing sinasakyan ko. Kitang kita ko na may inakbayan syang lalaki at pareho silang pumasok sa isang restaurant. Nang makapasok sila ay tinawagan ko sya.

“Hello, saan ka na?” ang nanginginig kong sabi sa kanya.

“Andito na ako sa club kasama ko na mga ka-opisina ko” ang sagot niya sa akin.

“Ah ok, sige ingat ka, I love you” ang sabi ko kay Franco,

“Ok, bye, good night” ang tanging sagot ni Franco. Hindi nag-I love you back si Franco sa akin, marahil ay ayaw nyang ma-upset ang ka-date nya. Naluha ako nung puntong yun, nakumpirma ko na may iba na si Franco. Hindi ko inakala na mangyayari sa amin ang bagay na yun. Buong buhay ko nakasama si Franco at panatag ako na sya na talaga ang para sa akin, pero sa isang iglap ay hindi pala.

Wala ako sa sarili ko nung mga oras na yun, para akong nawala sa ulirat. Habang naglalakad sa parking lot ay hindi ko napansin na may umaatras na sasakyan, bigla itong bumusina at lumabas ang nagdadrive dahil sa muntik na akong maatrasan nito.

“Hoy, wag kang tatanga-tanga, parking lot ‘to hindi sidewalk na pwede mong lakaran, umalis ka na nga dyan” ang sabi ng driver at sumakay itong muli sa sasakyan nya.

“Siguro naman hindi sayo ‘tong parking lot kaya wag kang masyadong mayabang” ang wala sa sarili kong sinagot sa kanya. Binalikan ako ng driver at sinabi nyang,

“Anong sabi mo? Wag mo ko subukan, mainit ulo ko ngayon” ang galit na sabi nya sa akin. Nakita kami ng gwardya ng parking lot at inawat kaming dalawa. Pagkatapos nun ay umalis na ako at umuwi sa condo unit namin. Mas lalo akong naiyak nang makarating ako dito. Hindi ko kasi inaasahan ang mga nangyari, at alam ko na hindi na namin maibabalik ang dati sa amin dahil nabawasan na ang tiwala ko sa kanya. Hindi ko alam ang gagawin ko nung mga oras na yun, naghalo ang galit at lungkot sa akin nung mga oras na yun. Nagpunta ako sa isang simbahan na malapit sa amin at nagdasal, dahil dun ay napakalma ako at inayos ang sarili ko. Nang makabalik ako ng unit ay nag-empake ako ng ilang mga damit at tumawag sa amin na dun ako matutulog. Tinawagan ko si Jc at inayang kumain sa labas bago ako umuwi sa amin, sa kanya ko nilabas ang sama ng loob ko sa mga nangyari.

“Hiwalayan mo na sya, hayaan mo may ipapakilala ako sayo” ang sabi ni Jc sa akin habang kino-comfort ako.

“Wag na, tatanda na lang akong mag-isa, mag-aampon na lang ako ng bata para may anak ako” at nagtawanan kami. Nang gumaan-gaan na ang pakiramdam ko ay umuwi na ako sa amin. Sinalubong ako ng mga magulang ko at tinanong kung bakit biglaan ang pag-uwi ko sa amin. Nagdahilan na lang ako na out of town si Franco at ayoko na ako lang ang mag-isa sa unit.

Nang pumasok ako sa dati kong kwarto ay naiyak nanaman ako. Nakita ko kasi ang luma naming picture ni Franco nung bata pa kami. Mahal ko si Franco at may bahagi sa akin na tatanggapin ko pa din sya sa kabila ng mga nangyari pero ayoko na mabuhay sa isang relasyon na wala namang kasiguraduhan, narealize ko kasi na baka may hindi ako naibigay kay Franco na nahanap na nya sa iba. Sa puntong yun, naisip ko na baka kasalanan ko din ito, kung masaya pa kasi sa akin si Franco ay paniguradong hindi sya maghahanap ng iba.

Hindi ko napansin na hindi ko pala nai-lock ang pinto ng kwarto ko at pumasok ang Papa ko, nakita nya na umiiyak ako at kinausap nya ako.

“Nararamdaman ko na may nangyari sa inyo ni Franco kaya ka umuwi dito satin” ang sabi ng Papa ko sa akin at mas lalo akong naiyak.

“Kaya noon, tutol ako sa inyo, hindi dahil sa hindi kita tanggap, ayoko kasi na masaktan ka, hindi mo yan maiiwasan dahil nagmamahal ka at yun ang ayaw ko na mangyari sayo. Pero nangyari na yan, wala na tayong magagawa, hindi kita mabibigyan ng payo kung anong gagawin mo, kasi ikaw lang ang nakakaalam kung ano ang dapat mong gawin. Hanggang sa kailangan mo ng bahay habang nag-iisip-isip ka, bukas na bukas ang bahay natin para sayo” ang dagdag ng Papa ko.

“Thank you, Pa” ang sagot ko sa kanya. Dun ko lang naramdaman na mahal din pala ako ng mga magulang ko kahit ganito ako. Tinawagan agad ako ni Franco kinagabihan, nabasa na nya marahil ang iniwan ko na note sa unit na nasa bahay namin ako. Hindi ko na sinagot ang mga tawag nya at natulog na.

Kinabukasan ay sinundo ako ni Franco sa bahay, kinausap sya ng Papa ko na ayusin ang kung anumang problema namin. Kinutuban na si Franco sa mga nangyayari, kaya nung dumating kami sa unit ay kinausap nya ako.

“Anong problema daw natin sabi ni Papa?” ang tanong nya sa akin. Hindi agad ako nakakibo sa sinabi nya, muling nanggilid ang mga luha sa mata ko, naalala ko pa din kasi ang sakit na naramdaman ko nung nakita ko sila.

“Alam ko na, hindi mo talaga kasama ang mga ka-opisina mo kagabi, sya ba si Sebastian?” ang sagot ko habang tinitignan ang reaksyon nya. Kitang kita ko na nagulat si Franco sa mga sinabi ko.

“Kaibigan lang yun, ‘wag ka na magalit dahil lang dun”

“Desisyon mo yan kung hanggang kelan mo ako lolokohin o papaikutin, natuto ka nang magsinungaling, Franco” ang sabi ko habang pumasok na ako sa kwarto namin. Nahiga lang ako at nagpaalam sa opisina na hindi ako makakapasok dahil masama ang pakiramdam ko.

Kinagabihan ay naghanda si Franco ng dinner namin at nagsosorry sya sa akin at nilinaw nya na wala silang relasyon ni Sebastian. Hindi ako naniwala sa mga sinabi nya, habang nagsasalita sya ay parang hindi ko na naiintindihan ang mga sinasabi nya. Tumatango na lang ako para matapos na din ang pagsasalita nya, maya-maya pa ay tumayo si Franco at niyakap nya ako, sa isang iglap ay parang nawala ang sama ng loob ko sa kanya.

Pero pilit bumabalik sa akin ang sama ng loob na nararamdaman ko. Kaya tinext ko si Jc para lumabas kami kinabukasan, tutal weekend naman kaya madami kaming oras na mag-usap. Sa bahay na lang nila kami nag-usap dahil madaming niluto ang Mommy nya dahil alam na dadating ako. Nang makarating ako sa bahay nila ay nag-aya na kumain ng lunch si Jc.

“Tara kain na muna tayo, ay oo nga pala, nandito na yung ipapakilala ko sayo, pinsan ko sya” ang sabi ni Jc sa akin sabay ngiti. Pinuntahan ni Jc sa kwarto ang pinsan nya para tawagin. Dahil nakatalikod ako ay hindi ko napansin ang pinsan ni Jc na nasa likod ko na pala.

“Patrick” ang sinabi lang nya sa akin habang inabot nya ang kamay nya, inabot ko din ang kamay ko sa kanya. Nagkatitigan kami dahil sa parang pamilyar ang mukha nya. Nagulat ako nang sya yung pinsan ni Jc at parang nakilala din nya ako.

“Ikaw? Ano ba ‘yan sa dinami-dami ng pinsan mo, sya pa?” ang sabi ko kay Jc.

“Bakit, magkakilala na kayo?” ang sagot ni Jc sa akin.

“Naku, yan ba yung bestfriend mo? Eh tatanga-tanga naman yan eh, muntik ko nang maatrasan yan sa parking lot” ang sabi ni Patrick habang umuupo.

“Excuse me? Etong hambog at tanga mong pinsan na akala nya pag-aari nya yung parking lot at sya pa ang galit ha” ang sabi ko.

“Hindi ako tanga, ikaw ang tanga” ang sabi ni Patrick sa akin. Napangiti na lang ako sa sinabi ni Patrick sa akin, marahil tanga nga talaga ako dahil sa tinagal-tagal namin ni Franco ay hindi ko napansin na hindi na sya masaya sa akin, maya-maya pa biglang sumingit si Jc sa usapan.

“Hindi ko kayo aawatin, kasi dyan naman nag-uumpisa ang lahat eh, iisipin ko na lang na nanonood ako ng isang pelikula” ang sabi ni Jc sa amin sabay ngiti na nang-aasar.

Sumusulyap-sulyap ako kay Patrick, hindi ko napansin na gwapo din pala ‘tong mokong na ‘to. Kayumanggi, matangkad, semi-kalbo, may facial hair. Yan ang mga napansin ko sa kanya kaya hindi ako mapalagay hanggang sa makabisado ko sa isip ko ang itsura nya. Nabasag lang ang pagiging awkward nung mga oras na yun nung nagbiro sya.

“Sige, papayag ako sa suggestion mo pinsan na isama ‘tong si Theo sa gala minsan, baka mabawasan ang pagiging tanga pag naexpose sa mga kagaya ko” ang sabi nya habang nakangisi sa akin.

“Bakit? Matalino ka ba?” ang sagot ko sa kanya.

“Minsan, depende sa kasama” ang sagot nya at nagtawanan kaming tatlo.

Maya-maya pa ay nagkwentuhan kaming tatlo sa garahe nila, iniwan kami saglit ni Jc dahil may tumawag sa kanya. Madaming kwento si Patrick na ikinatuwa ko, nun na lang kasi ako nakakilala ng gaya nya simula nung naging kami ni Franco. Ayoko din kasi na magselos si Franco kaya hindi ako masyadong nagiging close sa ibang lalaki na nakikilala ko. Maya-maya pa ay may dumaan na magtataho at bumili si Patrick ng dalawa, nang akala ko kay Jc yung isa ay inabot nya ito sa akin.

“Sayo yan, hindi naman kumakain si Jc nyan, bakit? Hindi ka kumakain nito?” ang sabi nya sa akin at kinuha ko ang taho sa kanya.

“Wala naman, hindi na kasi ako nakakakain nito, ayaw kasi ng partner ko ng taho kaya hindi nya ako pinapakain nito” ang sagot ko sa kanya.

“Wala naman sya ngayon, baka pwede na” ang sabi nya at nginitian nya ako. Kinain ko din ang taho na bigay nya sa akin at maya-maya pa ay nagsalita sya.

“Dapat kung ano gusto mo bilang ikaw, hindi na dapat pinapakialaman yun ng partner mo, ikaw yan, buhay mo yan, gagawin mo lahat ng gusto mo at mamahalin ka pa din nya ng buong-buo” ang sabi ni Patrick sa akin sabay iwas ng tingin. Napansin ko na malungkot sya nung mga oras na yun.

“Hugot?” ang sabi ko sa kanya at tinignan ko sya, pero hindi na sya nakatingin sa akin.

“Kakabreak lang namin nung partner ko, nung una kitang nameet sa parking lot, kaya mainit ulo ko nun, sorry nga pala ha” ang sabi nya sabay tapik sa braso ko.

“Ok lang yun, kasalanan ko din naman”

“Teka, nasaan na si Jc bakit hindi na bumalik?” ang sabi sa akin ni Patrick at pinuntahan namin sa kwarto si Jc. Nakita namin na natutulog na sya nung pumasok kami ng kwarto nya. Ginising ko sya at sinita.

“Bakit naman tinulugan mo kami? ang sabi ko sa kanya sabay higa sa kama nya.

“Makikisali pa ba ako sa inyo?” sabay tawa si Jc. Nagpaalam na din ako dahil ayoko magpaabot ng dilim. Sinabi ni Jc na ihatid ako ni Patrick sa unit namin, pumayag naman sya at hinatid nya ako. Madami pa kaming napagkwentuhan ni Patrick at parang nabitin kami nung pababa na ako.

“Thank you, ingat ka” ang paalam ko kay Patrick pagkababa ko ng sasakyan nya.

“Kung gusto mo, let’s getaway. Sama ka sa akin next Saturday sa beach, kung gusto mo itext mo lang ako, eto number ko” at ibinigay ni Patrick sa akin ang number nya at nagpaalam na sya sa akin.

Tumango na lang ako at sinabing magtetext na lang ako kapag napagdesisyunan ko na. Nang papasok na ako ng lobby ay nakita ko sa gilid ng building ang sasakyan ni Franco, ang alam ko kasi ay nasa parking ito sa basement at nagtaka ako kung bakit nasa labas na ito ngayon. Nang papalapit na ako ay nakita kong kayakap ni Franco si Sebastian at kitang-kita ko na hinalikan pa nya ito sa noo, hindi sila pansinin sa lugar na yun dahil madaming halaman kaya malaya nilang nagawa yun. Gusto ko nang sumabog nung mga oras na yun. Pakiramdam ko kasi hayagan na ang panloloko sa akin ni Franco. Kinalma ko ang sarili ko dahil ayokong mag-eskandalo, ramdam ko ang panghihina ng mga binti ko sa nakita ko. Hindi na ako naiyak nung mga oras na yun, sa halip ay puro galit na lang ang nararamdaman ko kay Franco.

Nang makarating ako sa unit namin ay naupo muna ako saglit. Natatakot ako na baka masaktan ko physically si Franco pagdating nya. Naligo ako at dun na ako naiyak. Naisip ko na talagang pinanindigan na ni Franco ang panloloko sa akin. Pagkatapos nun ay nagpasya akong lumabas para gumimik. Gusto kong maglasing nung gabing yun. Sakto namang papasok na si Franco nang makita nya akong nakabihis at papaalis na.

“San ka punta?” ang tanong ni Franco sa akin.

“Maglalasing. O, tapos na ba kayo magyakapan ni Sebastian? Dapat dito na lang kayo sa unit para naman nakapaghalikan pa kayo” ang sabi ko sa kanya habang inaayos ang gamit ko.

“Theo, wala yun, nagpaalam lang kami sa isa’t isa. Hindi na kami magkikita ulit, ayoko nang saktan ka pa”

“Sa tingin mo maniniwala pa ako sayo? Hindi ko maintindihan kung bakit nagagawa mo yan sakin, maiintindihan ko pa kung naghihiganti ka lang sakin dahil niloko kita, pero ano, hindi naman diba” ang sabi ko sabay dabog sa pinto. Hindi na nakasunod pa si Franco hanggang sa makasakay ako sa elevator. Tinext ko si Jc na magkita kami sa club para magliwaliw. Pagdating dun ay hindi ko naitago sa kanya ang nararamdaman ko at pilit nya akong sinabihan na hiwalayan na si Franco. Naisip ko na baka hindi ko din kayanin na hiwalayan si Franco. Sobrang mahal ko sya kahit na niloloko nya ako. Sobrang litong-lito ako nung mga panahong yun. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Kahit na ganun ay nagawa kong magsaya nung gabing yun at nakalimot ako sa mga problema ko kay Franco.

Kinabukasan ay nagising ako ng maaga at sabado noon, wala na si Franco paggising ko, malamang nasa gym sya. Naalala ko ang imbitasyon sa akin ni Patrick na sumama sa kanya sa beach. Agad-agad ay tinext ko sya na sasama ako at nagreply naman sya na susunduin nya ako in 2 hours. Nag-ayos ako ng mga damit ko at mga gamit. Tinext ko na lang si Franco na aalis ako. Nung tinanong nya kung saan ako pupunta ay hindi na ako nagreply.

Makalipas ang dalawang oras ay dumating na si Patrick, kahit na may problema ako ay excited ako sa biyahe namin ni Patrick. Nakalimutan ko nung mga oras na yun ang lahat ng sama ng loob ko. Kakaibang saya ang naramdaman ko kasama si Patrick, parang yung pakiramdam ko nung nag-uumpisa pa lang kami ni Franco. Medyo malayo ang beach na pinuntahan namin, sa bandang La Union pa kasi ito pero sulit naman ang biyahe kasama sya. Magsusurfing pala si Patrick nang makita ko ang surfboard nya na pinakuha nya sa mga staff sa resort nang makarating kami doon. Dun ko din nalaman na part owner sila ng resort na yun.

Nang matapos kaming kumain ay inaya ako ni Patrick na magsurf.

“Hindi ako marunong nyan” ang sabi ko sa kanya.

“Ako bahala sayo, di kita papabayaan” ang sagot nya sa akin sabay ngiti. Bago kami lumusong sa dagat ay tinuruan muna ako ni Patrick ng mga basics kung paano magsurf. Nang nakuha ko na ay sinubukan na namin. Sobrang takot ako nung mga panahong yun dahil sa laki ng alon.

“Natatakot ako” sabi ko sabay pigil sa kanya.

“Wag ka matakot, nandito lang ako” at biglang hinila ako ni Patrick papalayo sa pampang. Naramdaman ko na hindi ako papabayaan ni Patrick nung mga oras na yun kaya nagtiwala ako sa kanya. Nang umalon na ay sumabay ako dito. Ilang tumba muna ang natamo ko bago ko nakuha ang ritmo. Sobrang sarap sa pakiramdam nung makasabay na ako sa mga alon nang hindi natutumba. Nang papalapit na ako sa pampang ay muntik na akong mahulog mula sa surfboard pero nasalo ako ni Patrick. Halos nakayakap na si Patrick sa akin nung nasalo nya ako, ramdam ko ang kakisigan nya. Nakaramdam ng kakaiba si Patrick pati na din ako, bigla akong bumitiw sa kanya at inabot ang surfboard nya. Pinanood kong magsurf at hanga ako sa galing nya. Nang matapos sya ay tinabihan nya ako sa pampang.

“Ang galing mo ha, hanga na ako sayo” ang sabi ko sa kanya.

“Ako pa ba?!” at nagtawanan kami. Nag-usap pa kami at pagkatapos nun ay inaya nya akong kumain ng meryenda. Nang kinagabihan na ay nagdinner kami at nanood sa cultural dance na ginawa ng mga staff nila. Peak season kasi nun at maraming bisita kaya ganun na lang ang pag-entertain nila sa mga bisita. Bago kami matulog ay napagkasunduan namin na iinom kami. Nagpadala si Patrick ng ilang beer sa kwarto namin at nagsimula na kaming mag-inuman. Pinipilt akong magkwento ni Patrick sa mga nangyayari sa amin dahil narinig daw ang usapan namin ni Jc sa cellphone at naiiwasan ko pa ito nung una. Nang tumagal na ay hindi ko na natiis at kwinento ko sa kanya ang panloloko sa akin ni Franco. Doon na din ako naiyak sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Niyakap ako ni Patrick habang umiiyak ako. Damang-dama ko ang concern nya para sa akin. Doon ko din naramdaman na baka mahal din nya ako. Nung mga oras na yun ay narealize ko din marahil ay may puwang sa puso ko para kay Patrick, at sa pinapakita nya sa akin ay hindi malayong ma-inlove ako sa kanya. Napayakap din ako sa kanya at naisip na kung maaga kong nakilala si Patrick ay malamang na sya ang partner ko at hindi si Franco. Nang tumahan na ako sa kakaiyak ay bigla nya akong hinalikan sa labi. Nagulat ako sa ginawa nya at ganun din naman sya.

“Sorry” ang sabi ni Patrick sa akin. Hindi na ako nakapagsalita pa, pero alam ko sa sarili ko na gusto ko ang halik nya at gusto ko pang maulit ito. Bigla ko syang hinalikan at nanlaban naman sya. Umakyat ang kamay ko sa balikat nya at hinila ko sya papalapit sa akin. Hinawakan nya ako sa likuran at mas lalong naging mapusok ang halikan namin. Hinatak nya ako patayo at hinila sa kama. Patuloy pa din kami sa halikan at may nangyari sa amin nung gabing yun. Kay Patrick ko lang naramdaman yung kakaibang sarap na hindi ko pa naranasan kay Franco. Matapos nun ay natulog kami ng magkayakap. Doon ko lang nakumpirma ang pagmamahal na meron ako sa kanya kahit hindi pa kami matagal na magkakilala at ganun din naman sya sa akin. Nagising ako sa isang halik mula kay Patrick at doon pa lang ay nabuo na agad ang araw ko.

Buong araw kaming magkasama ni Patrick sa beach, pero iba na ang turingan namin sa isa’t isa. Mas may kahulugan na ang lahat. Mas malambing si Patrick nung mga oras na yun sa akin at masaya ako na naipapakita nya ito sa akin. Sinuklian ko ang mga ito sa paraang alam ko na makakapagpasaya sa kanya. Nang matapos na ang gabi ay masaya kaming natulog na dalawa.

Kinabukasan ay bumalik na kami ng Manila. Hinatid nya ako sa condo namin, bago ako bumaba ng sasakyan nya ay isang halik ang ibinigay nya sa akin. Napangiti ako dito at bumaba na. Nang makarating ako sa unit ay nandoon si Franco na naghihintay sa akin. Niyakap nya ako at sinabing,

“Ayusin natin ‘to please? Mahal na mahal kita, hindi ko kaya pag wala ka” at bigla nya akong niyakap ng mahigpit. Nakaramdam ako ng awa sa kanya dahil naiyak na sya nung mga oras na yun. Malamang, nagsisisi na talaga si Franco sa ginawa nya sa akin. Hindi nya dineny o kinorfirm ang sa kanila ni Sebastian. Gusto ko na din sanang patawarin si Franco pero humingi ako ng panahon para dito. Hindi ako umalis ng unit na tinitirhan naming dalawa. Kung tutuusin ay kaya ko namang patawarin si Franco, marahil hindi ko lang matanggap sa sarili ko na may pagkukulang din ako sa kanya sa kabila ng lahat ng effort ko para maibigay ko ang lahat ng kailangan nya bilang partner nya.

Patuloy pa din kaming nagkikita ni Patrick at masaya ako na nagagawa namin ang mga bagay na hindi ko pa nagagawa noon kagaya ng pagkain ng mga streetfoods at pagpunta sa Divisoria. Masyado kasing OC si Franco kaya hindi nya ako pinapakain ng streetfoods at hindi sya komportable sa mga lugar na madaming tao. Sa tuwing kasama ko si Patrick ay pakiramdam ko na ligtas ako palagi. Si Patrick na din ang madalas kong kasama sa tuwing nagsisimba kapag linggo. At dahil sa mga bagay na ginagawa namin ay mas tumindi ang pagmamahal namin sa isa’t isa. Maraming beses namin nagawa ni Patrick ang mga bagay na ginagawa ng magkasintahan. Masaya ako na sa kanya ko naibibigay yung pagmamahal na dapat ay kay Franco.

Sa kabilang banda ay naramdaman ko na parang pinagtataksilan ko si Franco. Sa bagay, nagawa naman nya sa akin ito, ano ba naman yung maranasan ko din itong gawin sa kanya para maramdaman ko din kung bakit nga ba masarap ang bawal. Para na din maging ‘quits’ na kami ni Franco. Noon ko lang narealize na siguro nga ay mas mahal ko na si Patrick kesa kay Franco. May mga bagay kasi na si Patrick lang ang nakakapagpadama sa akin. Si Patrick na palaging risk-taker at hindi madaling matakot. Alam ko na kahit anuman ang gawin ko ay hindi ako papabayaan ni Patrick at yun na marahil ang dahilan kung bakit mahal na mahal ko sya.

Hindi namin kailangan magtago ni Patrick kay Franco, kasi pakiramdam namin ay ok lang ang mga nangyayari sa amin dahil sa ginagawa din naman ito sa akin ni Franco at ni Sebastian. Madalas kaming manood ng sine ni Patrick, hanggang sa may bagong palabas ay hindi namin ito pinalalampas at napapadalas din ang paglabas namin tuwing weekends. Nakakarating kami sa mga lugar na malayo sa Manila. Sa dalas na magkasama kami ay alam na namin sa isa’t isa kung ano ang katayuan namin. Madalas akong pagsabihan ni Jc na hiwalayan na si Franco para maging malaya na kami ni Patrick, pero yun na marahil ang hindi ko pa magawa dahil nag-eenjoy pa ako sa aming dalawa ni Patrick habang kami pa ni Franco. Dahil hindi ako natatakot sa kung anuman ang isipin ni Franco sa amin ay minsang isang gabi ay inaya kong magdinner sa unit si Patrick at para makilala din naman nya si Franco. Hindi ito alam ni Franco at gusto ko syang sorpresahin. Nang dumating kami sa unit ay nagulat ako na nandoon si Sebastian at nag-uusap sila. Nagulat din ang dalawa pati na din si Patrick.

“Bakit magkasama kayo?” ang tanong ni Sebastian kay Patrick.

“Bakit hindi? Tsaka ano naman pakialam mo kung magkasama kami? Kayo? Bakit kayo magkasama? Dude! Franco! Nagkita din tayo ulit. ‘Buti na lang inagaw mo sakin yang taksil na yan kundi baka hanggang ngayon pinagtataksilan pa din ako nyan” ang sabi ni Patrick na galit na galit nung mga oras na yun. Nalito ako nung mga oras na yun. Hindi malinaw sa akin ang lahat.

Hindi nakakibo ang dalawa sa amin. Nilapitan ako ni Franco at hinatak papalayo kay Patrick.

“Nandito si Sebastian para makausap ka, para sabihin sayo na walang nangyayari sa amin. Theo, matagal ko nang nararamdaman na may iba ka, sya ba yun ha? Sya ba!” ang pasigaw na sabi ni Franco sa akin.

“Paano kung sabihin ko sayong oo? May magagawa ka pa ba?” ang sagot ko sa kanya habang nakatitig nang masama sa kanya.

“O ayan quits na tayo, eh di alam mo na ang pakiramdam ng pagtaksilan? Sabagay hindi ko naman ito pinagsisisihan, sobrang mahal ko si Theo, hindi ko na sya ibabalik sayo” ang sabi ni Patrick kay Franco. Muntik na magsuntukan ang dalawa pero napigilan namin sila ni Sebastian. Nagmumrahan ang dalawa habang nakapangitna kami ni Sebastian. Maya-maya pa ay hinatak na ako papalabas ni Patrick. Pagsakay namin sa kotse nya ay hindi ko na napigilang mapaiyak.

“Sorry Theo, pero hindi ko sadya ‘to. Hindi ko alam na ikaw ang partner ni Franco. Kaya siguro nakilala kita nung gabing pinagpalit ako ni Sebastian kasi sinundan mo si Franco at nakita mong pumasok silang dalawa sa restaurant, kaya mainit ang ulo ko nun kasi iniwan na nya ko nung gabing yun” ang sabi sa akin ni Patrick at niyakap ko sya. Gusto ni Patrick na sa bahay nya ako matulog pero nagpahatid na lang ako sa bahay ng mga magulang ko.

Isang linggo din akong nanatili sa bahay namin, pinakuha ko na lang kay Jc ang ilang gamit at mga damit ko. Habang nasa bahay namin ako ay narealize ko na maling-mali ang nagawa ko kay Franco. Hindi kayang tumbasan ang isang kasalanan ng isa pang kasalanan. Ginusto ko din na maranasan ang pakiramdam ng magmahal ng iba habang nakatali sa isang tao. Sabi nga nila masarap ang bawal at totoo ito. Baka hindi na ako ganun kamahal ni Franco kaya nagawa nya sa akin yun, pero hindi ibig sabihin na dahil nagawa ko din yun sa kanya ay hindi ko na sya mahal. Sa kabilang banda mahirap itapon ang halos labing-pitong taon na kasama si Franco at mas lalong mahirap itapon ang halos walong taon na magkarelasyon kami, pero kailangan kong mamili kay Patrick at kay Franco.

 Alam ko na hindi namin maayos ang lahat kung patuloy kong tatakasan ang nangyari sa amin ni Franco. Kaya napagkasunduan namin na mag-usap nung ika-walong anniversary namin sa condo. Imbis na masaya kaming nagcecelebrate ay kabaliktaran ang mga nangyari. Inamin nya sa akin na nagkaroon sila ng relasyon ni Sebastian pero tinigil din nya ito dahil sa ayaw na nyang palalain pa ang pagtataksil nya sa akin. Naiyak sya nung mga oras na yun, dahil sa pagkakamali na nagawa nya sa akin. Doon din ay inamin ko na mahal ko si Patrick at humingi ako ng tawad sa nagawa ko sa kanya. Tinanong nya ako kung gusto ko pa magpatuloy sa relasyon namin.

“Ngayon, we live like this, may problema tayo, its like having a nightmare, nung nagsimula tayong dalawa, it was a dream, ngayon narealize ko, I want to live somewhere in between” ang sabi ko sa kanya at niyakap ko sya. Nung gabing yun ay natulog kami ni Franco na magkasama. Muli, ay naramdaman ko ang pagmamahal nya.

Kinabukasan ay nagkita kami ni Patrick at nag-usap kaming dalawa.

“Ano, pwede na ba nating ipagpatuloy yung satin?” ang sabi ni Patrick sa akin.

“Kailangan ba panindigan ang pagkakamali natin?, Hindi tayo magiging masaya nang ganito. Nakasakit tayo ng iba” ang sagot ko sa kanya. Hindi na nakapagsalita si Patrick. Napayuko na lang sya at napansin ko na tumutulo ang luha nya. Niyakap ko sya at naiyak lalo sya.

“Mahal na mahal kita, Theo”

“Mahal din kita, pero mali ‘to. Ayusin muna natin ang lahat, at pag maayos na, baka pwede na tayo” ang sagot ko sa kanya. Tumayo ako at niyakap ko sya ng mahigpit. Maya-maya pa ay nagpasya na akong umalis.

“Hihintayin kita” ang sabi sa akin ni Patrick at hinalikan nya ako sa labi.

“Sana pag maayos na ang lahat nandyan ka pa rin, wag kang magsasawang maghintay” ang huling sabi ko sa kanya at umalis na. Umalis ako na baon ang pagmamahal ni Patrick at umaasa na balang araw ay may panahon pa para sa aming dalawa.

Pagbalik ko sa condo unit namin ay nandoon na ang mga kahon na inorder ko. Nagsimula na akong mag-empake ng mga gamit ko. Nakaramdam ako ng lungkot habang nilalagay sa box ang mga gamit ko, pero naisip ko na mas mabuti na yun kesa naman mabuhay kami na magkasama ni Franco pero alam namin na may lamat na ang tiwala sa aming relasyon. Masaya din ako kahit papaano dahil nabuhay ako ng ilang taon na masaya kasama sya. Ipinagpapasamat ko din sa Kanya na nakatagpo ako ng kagaya ni Franco na minsang nagmahal sa akin ng totoo.

Nang tapos na ako mag-empake ay nagpasya na akong umalis. Biglang dumating si Franco at nagyakapan kami.

“Sorry and thank you, for everything” ang sabi sa akin ni Franco.

“Sorry and thank you din Franco, Alagaan mo ang sarili mo, oo nga pala, binibigyan ko na kayo ng blessing ni Sebastian, ayoko din naman na mag-isa ka lang, you need him” ang sabi ko sa kanya. Nginitian ko si Franco at ilang minuto pa ay umalis na ako.

Tumira ako ulit sa bahay namin. Masaya ako na nakasama ko ang pamilya ko bago ko tanggapin ang offer na malipat sa ibang site abroad. Makalipas ang dalawang buwan ay papaalis na ako. Nakapagpaalam ako sa mga kaibigan ko pero hindi na kami ulit nagkita ni Patrick, marahil ay hanggang dun na lang talaga ang sa amin.

Nang papunta na ako sa airport ay dumaan ako sa simbahan na palagi naming pinagsisimbahan ni Patrick dati. Ipinagdasal ko ang kaligayahan ni Patrick nung panahong yun at ang pagiging safe ng mga mahal ko sa buhay. Nang papasakay na akong sasakyan papuntang airport ay may natanggap akong text mula kay Patrick.

‘Mag-iingat ka. ‘Till we meet again” ang sabi nya sa text sa akin. Napangiti ako dahil sa text nya at umaasa sa panahon na para sa amin.

Hindi na ako nakauwi sa Pilipinas sa loob ng dalawang taon dahil sa kontrata. Nang matapos ang dalawang taon ay nagleave ako sa trabaho para makauwi sa Pilipinas para makita ang pamilya ko at mga kaibigan ko. Hindi ko na inasahan na magkikita pa kami ni Patrick. Ang huli kasing balita ko sa kanya mula kay Jc ay nasa Australia daw ito. Malamang ay dun na sya nagsettle, kahit na ganun pa man ay hindi ako nakaramdam ng lungkot, alam ko kasi na kahit saan pumunta si Patrick ay makakatagpo sya ng taong magmamahal sa kanya at dahil dun ay hindi sya magiging malungkot.

Sinundo ako ni Jc sa airport at dumiretso kami sa bahay namin para maglunch. Kinagabihan ay pinapunta ko ang mga malalapit naming mga kaibigan. Ang saya ko nung gabing yun, pero hindi ko maitanggi na naiisip ko si Patrick nung mga oras na yun.

Kinabukasan ay pumunta ako sa party na inorganisa ni Franco para kay Sebastian. Halos ako kasi ang nagbigay ng ideya sa kanya nung nagtanong sya sa akin thru online chat kung paano magpopropose kay Sebastian, kaya importante daw na nandoon ako sabi ni Franco. Pumayag ako na pumunta, wala na kasi akong nararamdaman na bitterness sa kanilang dalawa, ganun nga siguro kapag buong-buo ang pagpapatawad mo sa nakagawa ng mali sayo. Alam ko na nagawan ko din ng mali si Franco at humingi ako ng tawad sa kanya noon. Kaya siguro naging magkaibigan pa din kami sa huli kasi maayos kaming naghiwalay. Akala ko noon hindi ko kaya na mawala si Franco sa buhay ko, pero mali ako, kaya ko pala, kayang-kaya.

Pagdating ko sa venue ay tumulong pa ako sa pag-aayos. Kitang-kita ko kay Franco ang excitement at natuwa ako dito. Nang dumating si Sebastian sa venue ay ako ang una nyang nilapitan at nagkayakapan kami. Kahit na hindi kami magsalita ay alam na namin ang ibig sabihin nun. Walang alam si Sebastian sa mga mangyayari, ang alam lang nya ay isa lang itong simpleng gathering ng mga malalapit sa kanila. Nang nagpropose na si Franco at sobrang nasorpresa si Sebastian. Sobrang saya ng mga bisita na karamihan ay mga bisexuals at gays din. Pati na ako ay hindi ko maipaliwanag ang saya ko para sa kanilang dalawa.

Nang lumalim na ang gabi ay nagpaalam na ako sa dalawa na uuwi na ako. Nagpasalamat silang dalawa sa akin. Kung tutuusin ay hindi na nila kailangan na magpasalamat sa akin dahil ginawa ko lang ang tama. Masaya akong umalis na dala ang saya sa akin.

Nang pauwi na ako ay dumaan ako sa simbahan na madalas naming puntahan at pagsimbahan ni Patrick dati. Kahit na sarado ay pumunta pa din ako at nagdasal sa labas. Nakita ako ng choir members na papalabas na ng simbahan at sinabihan ako na may misa bukas ng gabi, dahil namiss ko ang pagsisimba doon ay napagpasyahan ko na bumalik dun kinabukasan.

Maaga akong nagising kinabukasan at nang malapit nang mag-gabi ay naghanda na ako para magsimba. Sumama sa akin ang mga magulang ko. Malakas ang galabog ng puso ko nung papunta ako dun, marahil naexcite lang ako dahil pagkatapos ng dalawang taon ay nun pa lang ako ulit makakapagsimba dun.

Nang matapos ang misa ay nagpaiwan na ako dun at pinauna nang umuwi ang mga magulang ko. Nagpaiwan ako saglit para magdasal at mag-contemplate. Nung panahong yun ay hindi na ako nakaramdam ng pangungulila kay Patrick, siguro dahil sa ibinigay ko na sa Kanya ang lahat at ipinaubaya ko na kung anuman ang plano Nya para sa akin. Nang matapos na ako ay nagsindi ako ng kandila, nagdasal at pagkatapos ay lumabas na ako ng simbahan. Umupo muna ako sa bench sa parke na katapat ng simbahan, iniisip ko ang mga nangyari dati, sa mismong bench na kung saan kami kumakain ng streetfoods ni Patrick. Napapangiti na lang ako sa mga alaala namin ni Patrick. Nung gabing yun ay may dumaan na nagtitinda ng taho. Naalala ko yung taho na madalas naming i-partner sa mga streetfoods na kinakain namin ni Patrick dahil sobrang paborito nya ang taho, nang tinawag ko ang magtataho ay ubos na daw ang tinda nya. Maya-maya pa ay may nag-alok sa akin ng taho.

“Para sayo” ang sabi nya habang inaabot sa akin ang taho. Nang tumango ako para tignan kung sino ang nag-aabot sa akin ay si Franco pala kasama si Sebastian na parehong nakangiti sa akin.

“O, anong ginagawa nyo dito?” ang tanong ko sa dalawa at inabot ang tahong bigay ni Franco.

“Dumaan kami para magdasal” ang sabi ni Franco sa akin.

“At kasama ka sa pinagdasal namin, Theo, mukhang dininig naman agad yung dasal namin” ang sabi ni Sebastian sa akin sabay ngiti.

“Oo naman, matagal na kayang dininig yung prayers nyo, o ayan na engaged na kayo” ang sabi ko sa dalawa at napatingin silang dalawa at nagngitian kami.

“Hindi na para sa amin, para sayo naman, naging mabuti ka sa amin at gusto lang namin ibalik sayo yung mga ginawa mo para sa amin. Hindi kami magiging engaged kung hindi mo ako tinulungan” ang sabi ni Franco sa akin.

“Wala yun, ginawa ko lang ang dapat” ang sabi ko sa dalawa at nginitian ko sila.

“O sige na, aalis na kami” at tumayo na sila.

“Ingat kayo” ang pahabol ko sa kanila.

“Sya nga pala, hindi galing sa amin ang taho na yan, Bye!” ang sabi ni Franco at umalis na ang dalawa na nakangiti sa akin. Nagtaka ako kung kanino manggagaling yun dahil sila ang nag-abot sa akin nun. Malamang ay ginu-good time lang ako nung dalawa. Nang maubos na ang taho na kinakain ko ay tumayo na ako para umuwi pero may biglang nagsalita sa likod ko.

“Sakin galing yang taho, masarap diba?” ang sabi nya sa akin. Nang lumingon ako ay hindi ako nagkamali na si Patrick yun, bigla nya akong niyakap. Hindi kaagad ako nakapagreact dahil hindi ko inaasahan na sya yun. Napayakap din ako sa kanya sa sobrang saya. Nang tignan ko si Patrick ay walang pinagbago sa kanya, mas naging gwapo sya sa paningin ko at niyakap ko sya ulit. Sobrang saya ko nung mga oras na yun. Akala ko kasi ay hindi na darating ang panahon para sa aming dalawa, pero ngayong nandito na sya, alam ko na ito na ang tamang panahon para sa amin.

Walang salita ang namutawi sa aming mga labi. Sapat na ang yakap para ipadama namin ang pagmamahal namin sa isa’t isa, at sa di inaasahang tagpo ay mariin nya akong hinalikan sa labi. Nung puntong iyon ay alam ko na kay Patrick na ako, isang bagay na matagal ko nang hiling na natupad na nung mga oras na yun.

Sa huli ay may pag-asa pa pala ang pagmamahalan na bunga ng isang maling relasyon, dahil sa nakapagpatawad na kami at napatawad na kami ng mga nagawan namin ng mali ay may magandang reward pa pala sa huli. Para sa aming mga nagkamali, nasa panahon na kami kung saan nasa tama na ang lahat para simulan ang isang bago at nasa wastong pagmamahalan.

At nung gabing yun ay nagbiyahe kami papunta sa beach, kung saan nagsimula ang lahat, at kung saan sinimulan namin ulit ni Patrick ang lahat ng meron at kung ano kami sa ngayon.

The End